21-11-2024

 ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਦਾ ਮੁੱਦਾ ਚੁੱਕਣ ਲਈ ਧੰਨਵਾਦ

ਪਿਆਰੇ ਭਾਜੀ ਸ. ਬਰਜਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਹਮਦਰਦ ਜੀ,

ਅੱਜ ਮੈਂ ਆਪ ਜੀ ਦੇ ਅਖ਼ਬਾਰ 'ਅਜੀਤ' ਵਿਚ 'ਕੇਂਦਰ ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਵੱਡੀ ਬੇਇਨਸਾਫ਼ੀ' ਤਹਿਤ ਅੱਜ ਦੇ ਸਮੇਂ ਦੀ ਲੋੜ ਮੁਤਾਬਿਕ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ, ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਅਤੇ ਢੁਕਵਾਂ ਐਡੀਟੋਰੀਅਲ ਪੜ੍ਹਿਆ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ੀ, ਤਸੱਲੀ ਤੇ ਮਾਣ ਵੀ ਹੋਇਆ। ਸੱਚਮੁੱਚ ਇਹ ਗੱਲ/ਮੱਦਾ, ਪਿਛੋਕੜ/ਇਤਿਹਾਸ, ਤਾਰੀਖਾਂ, ਅੰਕੜਿਆਂ ਅਤੇ ਤੱਥਾਂ 'ਤੇ ਆਧਾਰਿਤ, ਲਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਬਾਰੇ ਬੇ-ਮਿਸਾਲ ਟਿੱਪਣੀ ਹੈ। ਆਪ ਜੀ ਅਤੇ ਆਪ ਦਾ 'ਅਜੀਤ' ਅਖ਼ਬਾਰ ਇਸ ਸਾਰੀ ਗੱਲ/ਮੁੱਦੇ ਨੂੰ ਚੁੱਕਣ/ਜੱਗ ਜ਼ਾਹਿਰ ਕਰਨ ਲਈ ਸ਼ਲਾਘਾ ਤੇ ਵਧਾਈ ਦਾ ਪਾਤਰ ਹਨ। ਮੈਂ ਹੋਰ ਵੀ ਪ੍ਰੈੱਸ ਵਿੱਚ ਨਜ਼ਰ ਮਾਰੀ, ਸ਼ਾਇਦ ਸਿਰਫ਼ ਤੁਸੀਂ ਹੀ, ਆਪਣੇ ਪਿਆਰੇ ਪੰਜਾਬ ਤੇ ਪੰਜਾਬੀਅਤ ਨਾਲ ਹਮਦਰਦੀ ਨਾਲ ਸੋਚਦੇ/ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ ਅਤੇ ਇਸ ਮੁੱਦੇ ਨੂੰ ਗੰਭੀਰਤਾ ਨਾਲ ਲੈਂਦੇ ਹੋਏ ਚੁੱਕਿਆ ਹੈ।
ਇਥੇ ਮੈਂ ਇਹ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ, ਕਿ ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ ਜਦੋਂ ਦਾ ਯੂ.ਟੀ./ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨ ਅਤੇ ਕੇਂਦਰ ਸਰਕਾਰ ਵਲੋਂ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਵਿਖੇ ਹੀ ਵੱਖ ਹਰਿਆਣਾ ਵਿਧਾਨ ਸਭਾ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਜ਼ਮੀਨ ਲੈਣ-ਦੇਣ ਦਾ ਫ਼ੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ, ਉਦੋਂ ਤੋਂ ਹੀ ਸੂਬੇ ਵਿੱਤ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਸਿਆਸੀ ਪਾਰਟੀਆਂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਨੇ ਵੀ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਹਰਿਆਣੇ ਦੀ ਨਵੀਂ ਵਿਧਾਨ ਸਭਾ ਬਣਾਉਣ ਦਾ ਡਟ ਕੇ ਵਿਰੋਧ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਕੇਂਦਰ ਸਰਕਾਰ ਅਤੇ ਯੂ.ਟੀ. ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨ ਨੇ ਬੇਵਜਾ ਇਹ ਮੁੱਦਾ/ਵਿਵਾਦ/ ਬਵਾਲ ਖੜ੍ਹਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਇਸ ਦਾ ਮੈਂ ਤੇ ਸਾਡੀ ਕਾਂਗਰਸ ਪਾਰਟੀ ਪੁਰਜ਼ੋਰ ਵਿਰੋਧ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਹਮਦਰਦ ਸਾਹਿਬ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਆਪ ਜੀ ਨੇ ਲੇਖ ਵਿਚ ਦੱਸਿਆ ਹੈ, ਕਿ 21 ਸਤੰਬਰ 1953 ਨੂੰ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਨੂੰ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ 1966 ਵਿਚ ਪੁਨਰਗਠਨ ਐਕਟ ਅਧੀਨ ਹਰਿਆਣਾ ਨਵਾਂ ਰਾਜ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਉਸ ਸਮੇਂ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਕੁਝ ਪਹਾੜੀ ਇਲਾਕੇ ਹਿਮਾਚਲ ਵਿਚ ਵੀ ਸ਼ਾਮਿਲ ਕੀਤੇ ਗਏ ਸਨ। ਨਵੇਂ ਬਣੇ ਹਰਿਆਣਾ ਦੀ ਆਰਜ਼ੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਰਾਜਧਾਨੀ ਬਣਾਈ ਗਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਸਮਝਦਾ ਹਾਂ, ਉਦੋਂ ਵੀ ਸ਼੍ਰੋਮਣੀ ਅਕਾਲੀ ਦਲ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸੌੜੇ ਹਿੱਤਾਂ/ ਚੌਧਰ ਨੂੰ ਮੁੱਖ ਰੱਖ ਕੇ ਵੱਡੇ ਮਹਾਂਪੰਜਾਬ ਤੋਂ ਮੌਜੂਦਾ ਛੋਟਾ ਪੰਜਾਬ ਲੈ ਲਿਆ ਸੀ। ਉਦੋਂ ਕਾਂਗਰਸ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਮਹਾਂਪੰਜਾਬ ਦੇ ਮੁੱਖ ਮੰਤਰੀ, ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਹਰਮਨ-ਪਿਆਰੇ ਅਤੇ ਵਿਕਾਸਪੁਰਸ਼ ਸਵ: ਪ੍ਰਤਾਪ ਸਿੰਘ ਕੈਰੋਂ ਹੁੰਦੇ ਸਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮਹਾਂਪੰਜਾਬ ਦੀ ਕੱਟ-ਵੱਢ/ਛੋਟਾ ਕਰਨ ਦਾ ਪੁਰਜ਼ੋਰ ਵਿਰੋਧ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਅੱਜ ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ 58 ਸਾਲ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਹਨ, ਪਰ ਸਮੇਂ ਦੀਆਂ ਤਤਕਾਲੀ ਸਰਕਾਰਾਂ ਗੰਭੀਰਤਾ ਨਾਲ ਇਸ ਮਸਲੇ ਦਾ ਹੱਲ ਨਹੀਂ ਕਰਵਾ ਸਕੀਆਂ, ਭਾਵ ਬਤੌਰ ਰਾਜਧਾਨੀ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਨਹੀਂ ਹਾਸਿਲ ਕਰ ਸਕੀਆਂ, ਅੱਜ ਵੀ ਉਹ ਕੇਂਦਰ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਿਤ ਇਲਾਕਾ ਹੈ ਅਤੇ ਤੱਥਾਂ ਅਤੇ ਆਪ ਜੀ ਦੇ ਐਡੀਟੋਰੀਅਲ ਮੁਤਾਬਿਕ ਇਸ ਕੇਂਦਰ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਿਤ ਖੇਤਰ ਵਿਚ ਮੁਲਾਜ਼ਮਾਂ ਦੀ ਰੇਸ਼ੋ 60:40 ਦੀ ਰੱਖੀ ਗਈ ਸੀ, ਪਰ ਕੇਂਦਰ ਸਰਕਾਰ ਇਸ 'ਤੇ ਕਾਇਮ ਨਹੀਂ ਰਹੀ। ਅੱਜ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਕਾਂਗਰਸ ਪਾਰਟੀ ਵਲੋਂ ਸੂਬੇ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਸਿਆਸੀ ਪਾਰਟੀਆਂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਜਥੇਬੰਦੀ ਨੂੰ ਅਪੀਲ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੀ ਛੋਟੀਆਂ-ਮੋਟੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਜਾਂ ਖਹਿਬਾਜ਼ੀ ਭੁਲਾ ਕੇ, ਪੰਜਾਬ ਅਤੇ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਦੇ ਹਿੱਤ ਲਈ, ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਕੇ, ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਜੀ ਅਤੇ ਗ੍ਰਹਿ ਮੰਤਰੀ ਜੀ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ, ਇਸ ਨਾਵਾਜਬ ਕਦਮ ਨੂੰ ਰੋਕਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
ਮੈਂ ਕੇਂਦਰ ਸਰਕਾਰ ਅਤੇ ਯੂ.ਟੀ. ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨ ਨੂੰ ਵੀ ਪੁਰਜ਼ੋਰ ਅਪੀਲ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਵਿਚ ਹਰਿਆਣਾ ਵਿਧਾਨ ਸਭਾ ਜ਼ਮੀਨ ਦੇਣ ਦੇ ਫ਼ੈਸਲੇ 'ਤੇ ਬਿਲਕੁਲ ਅਮਲ ਨਾ ਕੀਤਾ ਜਾਏ, ਤਾਂ ਜੋ ਇਸ ਖਿੱਤੇ ਵਿਚ ਅਸ਼ਾਂਤੀ ਪੈਦਾ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਕੇਂਦਰ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ, ਪੰਜਾਬ ਨੂੰ ਸੌਂਪਣ ਲਈ ਜਲਦੀ ਤੋਂ ਜਲਦੀ ਫ਼ੈਸਲਾ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਆਖਰ ਵਿਚ ਫਿਰ ਇਕ ਵਾਰ ਮੈਂ ਆਪ ਜੀ ਨੂੰ ਪੰਜਾਬ ਦਾ ਇਹ ਗੰਭੀਰ/ਢੁਕਵਾਂ ਮੁੱਦਾ ਚੁੱਕਣ 'ਤੇ ਆਪ ਜੀ ਅਤੇ ਆਪ ਜੀ ਦੇ ਅਖ਼ਬਾਰ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਵਧਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ।

-ਸ਼ੁੱਭ ਇੱਛਾਂਵਾਂ ਅਤੇ ਡੂੰਘੇ ਆਦਰ ਸਹਿਤ।
ਹਿਤੂ,
-ਜਗਮੋਹਨ ਸਿੰਘ ਕੰਗ

ਸਾਬਕ ਮੰਤਰੀ, ਪੰਜਾਬ

ਸਫ਼ਰ ਕਰਦਿਆਂ ਸੁਚੇਤ ਰਹੋ

ਸਾਨੂੰ ਅਕਸਰ ਵਿਆਹ ਸ਼ਾਦੀਆਂ, ਧਾਰਮਿਕ ਯਾਤਰਾਵਾਂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਸਮਾਗਮਾਂ ਵਿਚ ਸ਼ਮਿਲ ਹੋਣ ਲਈ ਸਫ਼ਰ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਸਫ਼ਰ ਬੱਸ ਰਾਹੀਂ, ਰੇਲ ਰਾਹੀਂ ਜਾਂ ਕਈ ਵਾਰੀ ਹਵਾਈ ਜਹਾਜ਼ ਰਾਹੀਂ ਵੀ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਵੀ ਅਸੀਂ ਲੰਬੇ ਸਫ਼ਰ 'ਤੇ ਜਾਂ ਛੋਟੇ ਸਫ਼ਰ 'ਤੇ ਹੋਈਏ, ਸਾਨੂੰ ਕੁਝ ਗੱਲਾਂ ਦਾ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਤੌਰ 'ਤੇ ਆਪਣੀ ਹਿਫਾਜ਼ਤ ਲਈ ਧਿਆਨ ਰੱਖਣਾ ਬਹੁਤ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ। ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲੀ ਤੇ ਜ਼ਰੂਰੀ ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਕਦੀ ਵੀ ਕਿਸੇ ਅਨਜਾਣ ਬੰਦੇ ਤੋਂ ਮੋਟਰਸਾਈਕਲ ਜਾਂ ਕਾਰ ਸਵਾਰ ਤੋਂ ਲਿਫ਼ਟ ਦੀ ਆਫਰ ਸਵੀਕਾਰ ਨਾ ਕਰੋ। ਕਈ ਵਾਰ ਗ਼ਲਤ ਬੰਦੇ ਤੋਂ ਲਿਫ਼ਟ ਲੈਣਾ ਬਹੁਤ ਭਾਰੀ ਪੈ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਜਾਨ ਵੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਦੂਜਾ ਕਿਸੇ ਓਪਰੇ ਵਿਅਕਤੀ ਪਾਸੋਂ ਖਾਣ ਪੀਣ ਵਾਲੀ ਵਸਤੂ ਲੈ ਕੇ ਨਾ ਖਾਉ, ਇਸ ਵਿਚ ਬੇਹੋਸ਼ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਦਵਾ ਜਾਂ ਜ਼ਹਿਰ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਸਾਥੀ ਮੁਸਾਫ਼ਰ ਸਮਝਣਗੇ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਸੌ ਗਏ, ਉਹ ਵਿਅਕਤੀ ਤੁਹਾਡਾ ਪਰਸ ਜਾਂ ਹੋਰ ਕੋਈ ਕੀਮਤੀ ਸਾਮਾਨ ਲੈ ਕੇ ਰਫੂ ਚੱਕਰ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਸੋਨੇ ਦੇ ਗਹਿਣੇ ਪਾ ਕੇ ਸਫ਼ਰ ਕਰਨਾ ਤਾਂ ਹੋਰ ਵੀ ਖ਼ਤਰਨਾਕ ਗ਼ਲਤੀ ਸਾਬਤ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਕਿਉਂ ਜਦ ਝਪਟ ਮਾਰ ਗਹਿਣੇ ਖੋਹ ਕੇ ਦੌੜਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਤੁਹਾਡਾ ਰੌਲਾ ਰੱਪਾ ਸੁਣ ਕੇ ਕੁਝ ਲੋਕ ਉਸ ਦੇ ਮਗਰ ਤਾਂ ਦੌੜਨਗੇ, ਪਰ ਤਦ ਤੱਕ ਉਹ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਜਾ ਚੁੱਕਾ ਹੋਵੇਗਾ। ਇਹ ਲੋਕ ਪੇਸ਼ਾਵਰ ਚੋਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਕਾਰਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਭੱਜਣ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਕੀਤਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਮੰਨ ਲਓ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਲਈ ਬਾਜ਼ਾਰ ਵਿਚ ਜਾਂ ਗਲੀ ਵਿਚ ਸਫ਼ਰ ਕਰਦੇ ਸਮੇਂ ਵੀ ਆਪਣੇ ਕੀਮਤੀ ਸਾਮਾਨ 'ਤੇ ਮਜ਼ਬੂਤ ਪਕੜ ਰੱਖੋ। ਅਵੇਸਲਾ ਪਨ ਮਹਿੰਗਾ ਪੈ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਤਾਂ ਰਾਹ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਦਾ ਘਰ ਪੁੱਛਣ ਦੇ ਬਹਾਨੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੇ ਗੇਟ 'ਤੇ ਖੜ੍ਹੀਆਂ ਬੀਬੀਆਂ ਦੀਆਂ ਵਾਲੀਆਂ ਜਾਂ ਕਾਂਟੇ ਵਗੈਰਾ ਵੀ ਲਾਹ ਕੇ ਦੌੜ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਵਿਚ ਬਹੁਤੇ ਗੇਟ ਬੰਦ ਕਰ ਕੇ ਹੀ ਰੱਖੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਬੰਦੇ ਦੀ ਪਹਿਚਾਨ ਕਰ ਕੇ ਹੀ ਖੋਲ੍ਹੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਬਚਾਅ ਵਿਚ ਹੀ ਬਚਾਅ ਹੈ। ਸਫ਼ਰ ਕਰਦੇ ਸਮੇਂ ਚੌਕਸ ਰਹਿਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ।

-ਮਹਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਬਾਜਵਾ
ਪਿੰਡ ਮਸੀਤਾਂ, ਜ਼ਿਲਾ ਕਪੂਰਥਲਾ।

ਬਦਖੋਈਆਂ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਚੋ

ਬਦਖੋਈਆਂ, ਮਤਲਬ ਚੁਗਲੀਆਂ ਜਾ ਬਦਨਾਮੀ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵੇਖਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਪਿੱਠ ਪਿੱਛੇ ਇਕ-ਦੂਜੇ ਦੀਆਂ ਬਹੁਤ ਬਦਖੋਈਆਂ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਜਦਕਿ ਮੂੰਹ 'ਤੇ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਹਿੰਦੇ। ਕਈ ਬੰਦਿਆਂ ਦਾ ਸੁਭਾਅ ਹੀ ਅਜਿਹਾ ਬਣਿਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਬਦਖੋਈਆਂ ਕਰੇ ਬਿਨਾਂ ਰਹਿ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ ਜਾਂ ਇਹ ਆਖ ਲਵੋ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀਆਂ ਬਦਖੋਈਆਂ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ ਰੋਟੀ ਹੀ ਹਜ਼ਮ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਜਾਂ ਫਿਰ ਰਾਤ ਨੂੰ ਨੀਂਦ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ। ਭਾਵੇਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਦਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਫਾਇਦਾ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਫਿਰ ਵੀ ਉਹ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀਆਂ ਬਦਖੋਈਆਂ ਕਰੇ ਬਿਨਾਂ ਰਹਿ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਆਪਣੀ ਆਦਤ ਤੋਂ ਮਜਬੂਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਵੈਸੇ ਇਹ ਆਦਤ ਹੈ ਬਹੁਤ ਮਾੜੀ ਤੇ ਅਜਿਹੇ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਕੋਈ ਵੀ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ। ਹਰ ਕੋਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਪਾਸਾ ਵੱਟਦਾ ਹੈ, ਸਗੋਂ ਅਜਿਹੀ ਮਾੜੀ ਆਦਤ ਤੋਂ ਬਚਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।

-ਲੈਕਚਰਾਰ ਅਜੀਤ ਖੰਨਾ
ਐਮ.ਏ. (ਇਤਿਹਾਸ)